Stado Ogierów – Starogard Gdański

Stado Ogierów

Historia

Pod koniec XVIII w. tereny, na których dziś znajduje się Stado Ogierów w Starogardzie Gdańskim, należały do Nadleśnictwa w Nowym, w rewirze Starogardzkim. Prawdopodobnie właśnie w tym czasie przekazano administracji Starogardu 25-hektarowy obszar leśny przy drodze do Tczewa. Odbywały się tu ćwiczenia wojskowej kawalerii konnej.
Należące do wojska ogiery zgrupowane były w stajniach koszarowych w centrum miasta, ale ponieważ zapotrzebowanie na konie było coraz większe, rząd pruski postanowił rozszerzyć hodowlę – wtedy to sprowadzono do Starogardu m.in. ogiery trakeńskie (z rejonu Prus Wschodnich, obecnie rejon kaliningradzki), wschodniopruskie i oldenburskie. Niestety, koszary wojskowe wybudowane jeszcze pod koniec XVIII wieku wraz ze stajniami dla koni nie wystarczyły już na potrzeby wojska. Nawet dobudowanie do nich ujeżdżalni nie zmieniło faktu, że konie potrzebowały nowego lokum. Wtedy to, około roku 1890, podjęto decyzję o budowie kompleksu hodowlanego wraz z osiedlem mieszkaniowym – Landgestut Preußisch Stargard (Stado Ogierów w Starogardzie) na wspomnianych wcześniej terenach wykorzystywanych do ćwiczeń wojskowych. Budowę ukończono w roku 1912 – odtąd też datuje się historię Stada.

Do 1920 r. Stadem zarządzała administracja pruska, zaś pracownikami obiektu byli mężczyźni po odbytej służbie wojskowej w kawalerii, pod których pieczą pozostawało 140 ogierów. Po roku 1920 r. Stado zostało przejęte przez komisję delegowaną przez Tymczasowy Zarząd Stadnin Państwowych. Dyrektorem mianowano pułkownika Augusta Brochwitz-Donimirskiego, który kierował stadem do 1934 r. Po nim funkcję tę przejął major Sigmunt, zaś od roku 1937 Stadem Ogierów zarządzał Zdzisław Koziełł-Poklewski, który został zamordowany przez Niemców w Lasach Szpęgawskich 18 października 1939 r. Tuż przed atakiem III Rzeszy na Polskę, 30 sierpnia 1939 r., ogiery wraz z załogą ewakuowano do Stada Ogierów Łąck, a potem do Sochaczewa, Warszawy i Brześcia nad Bugiem. Miesiąc później, 4 października 1939 r., konie i ich opiekunowie powróciły do Starogardu, a pieczę nad nimi przejął Wojskowy Szpital Konny w Jabłonowie. W okresie okupacji zarządcami stada byli oficerowie niemieccy. W 1945 r. Niemcy ewakuowali ogiery do Lubeki. Krótko po tym na polecenie ówczesnego naczelnika Wydziału Hodowli Koni w Warszawie inżyniera Stanisława Schucha do Starogardu powróciło 68 ogierów, zapełniając opustoszałe stajnie. Podobnie jak za czasów pruskich tak i po wojnie w Stadzie Ogierów hodowano konie na potrzeby wojska. Jednocześnie Stado Ogierów w Starogardzie wraz z innymi Stadami wypełniało zadania postawione przez Ministerstwo Rolnictwa w zakresie podnoszenia jakości hodowanych w Polsce koni. W ramach tych zadań w Stadzie Ogierów organizowano corocznie próby hodowlane, pokazy, wystawy, zawody jeździeckie. Ponadto zawodnicy Stada zdobywali medale na Mistrzostwach Polski w ujeżdżaniu (Kazimierz Stawiński), skokach (Kazimierz Stawiński, Izabela Cimanowska) oraz powożeniu (Zygmunt Waliszewski), a także reprezentowali Polskę na arenie międzynarodowej.

Stado Dzisiaj

W stajniach Stada Ogierów w Starogardzie Gdańskim znajdują się 72 ogiery różnych ras: czystej krwi arabskiej (oo), pełnej krwi angielskiej (xx), wielkopolskie o pochodzeniu trakeńsko-wschodniopruskim, wielkopolskie (wlkp), szlachetnej półkrwi (sp), hanowerskie i holenderskie konie gorącokrwiste (kwpn). Stado obsługuje 2 województwa: pomorskie i kujawsko-pomorskie, chociaż wiele ogierów wydzierżawionych jest także przez hodowców z innych województw. Oprócz podstawowej pracy hodowlanej, Stado zajmuje się kompleksową pracą nad końmi, zarówno młodymi – zajeżdżanie pod siodło i do bryczki – jak również specjalistycznymi treningami w dyscyplinie skoków i ujeżdżania. Od d2009 roku, Stado Ogierów prowadzi Zakłady Treningowe dla klaczy i ogierów rasy trakeńskiej.