Rynek w Starogardzie Gdańskim – plac w centrum Starogardu Gdańskiego, o wymiarach 107 x 107 m, to najstarszy fragment miasta – po tej stronie Wierzycy istniały dawniej folwark i wieś należące do Piotra Święcy. Wkrótce po sprzedaniu przez niego tutejszych ziem krzyżakom, w 1305 roku pod kierunkiem Teodota z Florencji przystąpili oni do wytyczania obszaru pod zabudowę nowej osady. W ten sposób powstał układ przestrzenny z regularną siecią ulic rozchodzących się od centralnie położonego kwadratowego rynku, przewyższającego obszarem Rynek Starego Miasta w Warszawie. W sierpniu 1792 roku dotychczasowa, głównie drewniana zabudowa rynku, uległa spaleniu w pożarze miasta. Współczesna zabudowa rynku, posadowiona na średniowiecznych fundamentach i piwnicach, pochodzi z XIX i XX wieku.