Adam Jakub Haras

Opis

W twórczości Adama Jakuba Harasa wyraźne są inspiracje sztuka abstrakcyjną. W swoich wypowiedziach często odnosi się do twórczości takich artystów jak: Stanisław Fijałkowski, Leon Tarasiewicz, Jan Tarasin.

Prace, które sam tworzy abstrakcyjne nie są. Odczytujemy w nich wyraźne przekazy: puste pola, kamienie, drzewa cienie. Tak silne nawiązanie do natury ma swoje korzenie w czasie spędzanym na łonie natury, gdzie całe dnie upływały w kontakcie z przyrodą oraz w tęsknocie za spokojem, harmonią i równowaga, których brak w otaczającym świecie. Brak ten wywołuje pragnienie ucieczki z miasta w miejsca bezludne, surowe w swoim wyglądzie, ale piękne swojej ponadczasowości.

W lapidarnych formach, gdzie ograniczenie do czerni bieli podkreśla jeszcze tę prostotę, przekazuje to, co dla niego fundamentalne – świat, który nie poddaje się łatwo zmianom, naturę, która zachwyca swoim bogactwem i doskonałością.

tekst: Lucjan Hanak

Czym jest piękno sztuki

Prace Adama Jakuba Harasa, to dzieła, które trzymając w ręku powinno się smakować w zacisznym wnętrzu gabinetu kolekcjonera. Od samego początku zostaje się postawionym wobec klasycznego problemu estetyki: Czym jest piękno sztuki, a czym piękno natury? Nie zdziwiłbym się, gdyby w pierwszej reakcji bliższe widzowi było pytanie o samą nayurę.

Pokora

Artysta nie stara się przy pomocy swych rycin przekonać nas o swej niezwyklej misji lub nadludzkich zdolnościach A co za tym idzie, nie wysuwa sztuki na pierwszy plan. Z pokora ukazuje otoczenie człowieka, które powstało i trwa nadal, bez żadnej jego zasługi. Nawet, gdy zdarza mu się przedstawiać fragmenty starych stodół, drewnianych drzwi, wybiera obiekty, które być może za niedługą chwilę, staną się na powrót częścią natury, a przynajmniej zdają się w niewielkim stopniu być od niej oddzielone za sprawa ludzkiej działalności. Skromne, biedne, obojętne na mody i tylko na pozór ważne życie światowe.

Powściągliwość w sztuce

Teodor de Wyzewa ponad sto lat temu pisał, ze powściągliwość w sztuce jest wartością tak jak w życiu. Właśnie jej brak widział w twórczości współczesnych mu paryskich twórców, prześcigających się w dążeniu do bycia za wszelką cenę na czasie. Nic od tamtej pory się nie zmieniło. Nadal ton nadają Ci, którzy w najlepszy sposób zdaja się wyrażać swoją epokę, cokolwiek miałoby to znaczyć. Tym cenniejsze wydają się usiłowania tych artystów, którzy przypominają nam, że sztuka jest tak stara jak człowiek i ze nic nie staje się wartościowe jedynie ze względu na swoją „aktualność”.

Powściągliwość Adama Jakuba Harasa nie powinna jednak powstrzymać uważnego widza od wniknięcia nieco głębiej w sekrety jego sztuki. Najpierw trzeba wybrać kamień, który chce się przedstawić. Dostrzec niezwykle fakturę starej deski albo tajemnice nastroju alei starych drzew. Nie każdy to potrafi.